Αρνουμε την ευθανασια, δεν υφισταται ευ-θανατος. Υφισταται Θανατος, μονο αυτο...τελος,καταληξη των παντων.Θα βοηθησω τον ασθενη συνανθρωπο μου να ζησει μεχρι το τελος του ανωδυνα, κατα το δυνατο,και αξιοπρεπως. Δεν θα αποφασισω ομως εγω για το τελος του.Δεν μου δοθηκε απο κανενα αυτο το δικαιωμα ζωης κ θανατου... Η ιδια η ζωη αποφασιζει για τη διαρκεια της, η ιδια και το τελος της...(ή μηπως ο Θεος??)
Vis Vitalis, η δυναμη της ζωης, αυτην συνεπικουρω απειροελαχιστα. Αυτην θετει τους περιορισμους των δυνατοτητων μου. Αυτη ειναι το μετρο των δυνατοτητων, το εφικτον της επιστημης που υπηρετω...
"Ανηθικη" ειναι η πραξη μου αυτη, εστω κι αν εκπορευεται απο τα πιο αγνα ανθρωπιστικα συναισθηματα... Γιατι πηγαινει αντιθετα στις προσταγες της ιδιας της φυσης, οπως και η ιδια η ζωη αλλωστε. Αρνειται την νομοτελεια της, την εντροπια της, αυτην τη φυσικη της πορεια που οδηγει καθε συστημα στην χαμηλοτερη ενεργειακη του κατασταση, στην μεγιστη αταξια του...
Προς τι αραγε ολη αυτη η "ενεργειακη" δαπανη...? Ποιο σχεδιο εξυπηρετει αυτη η ατερμονη αντιπαραθεση ταξης και αταξιας..? Αδυνατω να δοσω απαντησεις. Μονο την σκεψη μου τυρανω με αναπαντητα ερωτηματα...
Ειμαι καταδικασμενος να σπρωχνω την πετρα, ως αλλος Σισυφος, εστω κι αν ξερω οτι δεν θα φτασω ποτε την κορυφη...
"Ο ανθρωπος καταστρεφεται, δεν νικιεται..."
*Τουτην εδω ειναι η ανταποκριση μου στην προσκληση των συν-bloggers, "Surrealist" και "Μαυρου Γατου"...
5 σχόλια:
Μου αρέσει η τοποθέτησή σου και μάλιστα αυτόν τον καιρό διαβάζω ένα βιβλίο υπέροχο "ο μύχιος θάνατος" της Marie De Hennezel της γυναίκας που στάθηκε στο πλευρό του Φρανσουάζ Μιτεράν ως το ξεπροβόδισμά του στην αντιπέρα όχθη.
Εχει γράψει την εμπειρία της από την συνοδεία των ετοιμοθανάτων. Μάλιστα το βιβλίο το προλογίζει ο ίδιος ο Μιτεράν.
Γράφει ο ίδιος κάπου στον πρόλογο του:
Τη στιγμή της απόλυτης μοναξιάς, στο τσακισμένο, στα όρια της αιωνιότητας σώμα, μια άλλη διάσταση εγκαθίσταται, έξω από τα συμβατικά πλαίσια. Αλλοτε, με τη βοήθεια μιας παρουσίας που επιτρέπει στην απελπισία και τον πόνο να εξωτερικευτούν, οι άρρωστοι παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, την ορίζουν και ανακαλύπτουν την αλήθεια. Ανακαλύπτουν την ελευθερία της συμφιλίωσής με τον εαυτό τους. Μοιάζει,τη στιγμή που όλα οδηγούνται στο τέλος,όλα επιτέλους να ξεδιαλύνονται από τον κυκεώνα των πόνων και των ψευδαισθήσεων που τους εμποδίζουν να γίνουν κύριοι του εαυτού τους. Χωρίς να έχουν διελευκάνε διόλουτο μυστήριο της ύπαρξης και του θανάτου, το ζουν ολοκληρωτικά.
Ισως αυτό να είναι το ωραιότερο δίδαγμα αυτού του βιβλίου: ο θάνατος μπορεί να κάνει αυτό που μια ανθρώπινη ύπαρξη είχε εξ αρχής ως αποστολή. Πιθανώς ο "θάνατος" στην απόλυτη έννοια του όρου μπορεί να είναι μια ολοκλήρωση.
Ελπίζω να μην σε κούρασα!
Αλεξανδρα ειναι συγγλονιστικο...εχω καποιες προσωπικες εμπειριες επ' αυτου... ειναι το γεγονος που σε φερνει αντιμετωπο με την ελαχιστοτητα σου ως γιατρου και ως ανθρωπου...
Εκει ομως που "ριγεις" κυριολεκτικα, ειναι αν προσπαθησεις να μιλησεις σε καποιον που επιτυχως "επανεφερες" στη ζωη... κανενας δεν μπορει να απαντησει συμβαινει στα λιγα λεπτα που μεσολαβουν...συγχυση και ασυναρτησιες σαν να τον ξυπνας εν μεσω ονειρου... Οι αρχαιοι ημων προγονοι δεν θεωρησαν τυχαια αδελφια τον Υπνο και το Θανατο..
Εκει ειναι που αναρωτιεσαι, υπαρχει θεος τελικα..? και μετα τι...?
Το σημειο που η Ιατρικη απαντα τη Θρησκεια, και την Φιλοσοφια...
σ'ευχαριστω για το ερεθισμα.
Link στην ανάρτηση - στο Αποσυμπίεση, ΑΞΙΖΕΙΣ ασφαλώς και το ξέρεις
(ας είναι μπροστά φίλοι μου :}, γιατί όλοι είναι ξεχωριστοί!!)
Καληνύχτα!
Στεβη την καλησπερα μου.. Σειρα μου να... κοκκινησω τωρα, μετα την αναδημοσιευση της αναρτησης μου στο post σου...
Τωρα που το ξαναβλεπω μαλλον σα μανιφεστο μου μοιαζει.. :-))
Αnyway, τα πιστευω ακραδαντα αυτα που γραφω, και δοξα το θεο, 8 χρονια τωρα δεν ειχα ποτε το παραμικρο προβλημα..
Εχω εισπραξει πολυ αγαπη απο τους ασθενεις μου, και εχω προσφερει μ'ολη μου την καρδια αγαπη, συμπονοια κι ελπιδα... Κι αυτο ειναι το συγκλονιστικοτερο απ΄ολα. Οταν ο ασθενης σου σε βλεπει να ελπιζεις και να μην παραιτησαι της προσπαθειας, τοτε και αυτος το παλευει αλλιως. Ενα ζεστο χαμογελο και μια καλημερα πολλες φορες ειναι το μεγαλυτερο παυσιπονο στο μιζερο χωρο που ζουμε καθημερινα..
Και κατι αλλο, ταπεινοτητα και σεμνοτητα...γιατι πραγματι ειναι απειροελαχιστο αυτο που γνωριζουμε οσο και αυτο που δυναμεθα να προσφερουμε.
Σ'ευχαριστω
Καλησπέρα! Ευχαριστώ που ασχολήθηκες. Στο δύσκολο θέμα της ευθανασίας έχω να προσθέσω ότι υπάρχει όπωςσίγουρα ξέρεις και η ορθο-θανασία, που έχει τεράστια διαφορά από τοην ευ-θανασία- για όσους δεν ξέρουν, σήμαινει να αφήσεις κάποιον να πεθάνει χωρίς να κάνεις κάτι ενεργητικό- σκεφτείτε την περίπτωση Χριστόδουλου, αν τον μετέφεραν στο νοσοκομείο σίγουρα θα ζούσε λίγες βασανιστικές μέρες παραπάνω. Θεωρώ ότι ήταν προς τιμήν του που επέλεξε να πεθάνει ήσυχα στο σπίτι του.
Καλό Σ-Κ!
Δημοσίευση σχολίου