"Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι..."

Η ομιχλη μπαινει απο παντου στο σπιτι...

Κι οσα για σενα ειχα ελπισει

εχουνε ολα πια τωρα σβυσει...

Σκια ηταν οτι για ζωη αγαπηθη,

ηχος στεγνος μιας αδειας λεξης,

σαν ηρθε η ωρα να διαλεξεις,

ειπες "ας φραξουν τη φωτια αλλα στηθη..."

Ποταμι που χει μεινει ξερη η κοιτη,

πως εχεις ετσι ξεστρατησει...

σου αξιζε εσενα αλλιως να ζησεις..

Η ομιχλη μπαινει απο παντου στο σπιτι...

Η δυναμη της ποιησης στη μελωδικη αγκαλια της μουσικης... Η τελεια μορφη εκφρασης ενος χειμαρου συναισθηματων,ανειπωτων και συναμα καταπιεσμενων στα βαθη του ψυχισμου μας....

Ειχα πολυ καιρο να ακουσω αυτο το υπεροχο τραγουδι απ'την "ανθολογια" του Γιαννη Σπανου,τραγουδισμενο μοναδικα απ'την Αρλετα...με μια μελαγχολια που σε αγγιζει τοσο βαθια,που σχεδον αισθανεσαι ενα "κομπο" στο λαιμο...

Το ακουγα λοιπον σημερα, καθως ταξιδευα, και η ιδια αυτη αισθηση μιας περιεργης "μελαγχολικης αδρανειας" με κατελαβε... χρειαζομαι σταση για ενα καφε, smooth and strong definitely black, να διεγειρει τις αισθησεις μου, να διαλυσει την ομιχλη...να φτασω στον προορισμο μου...
Ολες μας οι σκεψεις και οι ευχες, ειναι μαζι της...