Το post αυτο ειναι μια -λιγο καθυστερημενη- ανταποκριση στην προσκληση συμετοχης στο blogo-παιχνιδο της φιλης συν- blogger in the sky...
Χμμμ.... πως να ξεκινησει καποιος να περιγραψει ουτε μια, ουτε δυο, αλλα 7 πληγες του...Ας προσπαθησω λοιπον να φωτισω καποιες απο τις σκοτεινες πλευρες του εαυτου μου. This is the dark side of the moon...
Ι. Το ανεκπληρωτο... Οτι ονειρευτικα πως θα μπορουσα να ξεκινησω, αλλα δεν τολμησα...
ΙΙ. Η ανυπομονησια... τα θελω ολα, και πρεπει να τα χωρεσω στο τωρα...
ΙΙΙ. Ο εγωισμος... αυτος ο αλλος μου εαυτος...
ΙV. Η πιεση... αποτοκος ολων των παραπανω, την μισω να την λατρευω. Το κοντερ... στα κοκκινα
V. Το παθος... αυτος ο κακος μου αλλα και συναμα δυνατος μου φιλος...
VI. Ο ερωτας... η ομιχλη που θολωνει το μυαλο μου, ο λαβυρυνθος στον οποιο λατρευω να χανομαι...
VII. Η γυναικα...
Η προσκληση ειναι ανοικτη προς ολους τους φιλους με διαθεση αυτο-σκιαγραφησης της σκοτεινης τους πλευρας ... εχει τελικα την φαση του :-)
13 σχόλια:
Xμ!!
δεν ξέρω - τι λες να παίξω? Το σκέφτομαι είναι ενδιαφέρον ( με διάθεση σκιαγράφησης αυτή τη στιγμή της σκοτεινής πλευράς μου)
Για την δική σου πλευρά επίσης δεν ξέρω ακόμα,
άσε που τι να πω για τον άλλον, θα ξαναδιαβάσω, ίσως ξανασχολιασω σε αυτό το θέμα - Bloggoπαίγνιδο...
Καληνύχτα :}
Thanx !!
Καλημερα Στεβη... Λεω να παιξεις οπωςδηποτε. Ασε που ειναι πιο light. (αμα θες να το παρεις καπως ετσι...)Ελατωματα εχουμε πολλα και..κακα. Οταν μπορουμε να τα σαρκασουμε σημαινει οτι μπορουμε και να τα ελεγχουμε...
Οκ! Θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου.
Ο ενδοιασμός μου, σωστά κατάλαβες :} ήταν πιο απ΄ όλα τα ελαττώματά μου να διαλέξω που στο παιγνίδι πρέπει να βάλω μόνον επτά :} Καλημέρα! Ευχαριστώ!!
Ενδιαφέρον το παιχνίδι. Μάλλον θα βρω αμέσως τα 7 θανάσιμα αμαρτήματά μου, αλλά πραγματικά θα ήθελα να μάθω σε τι μπορεί να χρησιμεύσει κάτι τέτοιο. Μου θυμίζει μια ραδιοφωνική εκπομπή σήμερα που έλεγε: 'όταν θυμώνετε, και ξεσπάτε τρελά, αφήστε να περάσουν μερικά 24ωρα και μετά σκεφτείτε τι ήταν αυτό που δεν σας άρεσε στον τρόπο που ξεσπάσατε. Βρείτε επίσης τους λόγους που συνήθως σας προκαλούν θυμό, και θα καταλάβετε πολλά για τον εαυτό σας.' Αυτό το έκανα αμέσως, γιατί θυμωνω μόνο σε μια περίπτωση: όταν μου τσαλακώνουν τον εγωισμό για οποιοδήποτε λόγο.
Πες μου λοιπόν, γιατί πρέπει να κάτσω να γράψω ότι θυμώνω όταν νομίζω ότι με εγκαταλείπουν, γίνομαι εκδικητική, ανταγωνιστική; Γιατί πρέπει να παραδεχτώ πως διεκδικώ τόσο αυτόνπου είναι δίπλα μου μέχρι του σημείου να έιμαστε σχεδόν όλες τις ώρες μαζί (δηλαδή πιεστική, γυναίκα -αράχνη κλπ);Άλλωστε δεν είδα κανέναν να διαμαρτύρεται εντονως γι' αυτή μου τη σκοτεινή πλευρά. Αν θέλεις κάτι για επιδόρπιο, δεν μπορώ τις μόνιμες καταστάσεις. Πρέπει ο άλλος να είναι σούπερ για να μη βαρεθώ. Συνήθως βαριέμαι. Επίσης δεν έχω συναίσθηση της ηθικής. Πχ όταν ο φίλος μου μουλέει ότι τα έχει με έναν παντρεμένο και έχει κάνει φιλενάδα τη γυναίκα του εγώ βέβαια φρικάρω (δεν μπορώ να είμαι και σε τέτοιο σημείο αναίσθητη), αλλά δεν βλεπω τίποτα το επιλήψιμο, αν υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Γενικά νομίζω πως ο έρωτας εξαγιάζει καταστάσεις, κι αυτό είναι ένα ακόμα λάθος μου. Δεν είναι έτσι. Πληγώνονται άνθρωποι την ώρα που εμείς είμαστε στο ντελίριο. Αλλά δεν μπορώ να το αποβάλω αυτό, γιατί νομίζω πως η μόνη φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου είναι να βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς ερωτικού ενθουσιασμού -τότε μόνο δένεται με τη φύση, με το παρελθόν, με το μέλλον, με τον άνθρωπο, με το σύμπαν, με όλα. Οπότε ακόμα κι αν είναι ένας έρωτας κολασμένος, δεν μπορώ να τον θεωρήσω κολαστέο.
Ουπς... νομίζω πως έγραψα δοκίμιο με τίτλο 'Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που ήταν 10'.
από την άλλη, νομίζω πως οι φωτεινές πλευρές μου ισοζυγίζουν τόσο καλά αυτή την κλίση του σκοτεινού, που κι εγώ μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι μία ή δύο. Προτιμώ να είμαι μία πάντως, γιατί αλλιώς θα γίνουν 11 τα αμαρτήματά μου.
(Να σου πω, πάτερ, στα πόσα καίγομαι;) :-)
Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκες...
Όχι που θα το έβαζα στο δικό μου blog. Να με ξεφωνήσουν τα ξαδέρφια κι οι συγγενείς κι οι φίλοι;
Στελα καλησπερα.. Δεν υπαρχει γιατι ουτε πρεπει... Ειναι ενα παιγνιδι στο οποιο με καλεσε πριν απο καιρο η φιλη "in the sky"...
Αν θες την αποψη μου,λαβε μερος.. ειναι μια προσπαθεια προσεγγισης ολων εκεινων των στοιχειων που τα αναγνωριζεις μεν, αλλα δεν μπορεις να τα αποδεκτεις δε.. (πιθανον διοτι δεν ειναι κοινωνικως αποδεκτα..)
Παρτο χαλαρα, σαν παιγνιδι. Σκεψου πως τα παιδια μεσα απο αυτη τη διαδικασια κοινωνικοποιουνται...
Πιστεψε με θα το διασκεδασεις, αλλα και θα νιωσεις πιο ελευθερη...
Θα επανελθω αυριο, με καθαροτερο μυαλο ( τα "τσουξαμε" ολιγον τις αποψε}
Αν αυτά είναι τα χειρότερά σου μήπως πρέπει να σε προκαλέσουν σε παιχνίδι για τα προτερήματά σου;
Θα ΄θελα να βλεπα εκεί τι θα έγραφες....
Καλό σου βράδυ.
:-)) Αλεξανδρα καλησπερα. Δεν προσπαθησα να περιγραψω τα χειροτερα ελατωματα μου... Απλα καποια απο τα "χουγια" μου... Τι με ταλαιπωρει. Και αυτα μου βγηκαν πρωτα. Τωρα αμα το παρω σοβαροτερα, - θελω και τη βοηθεια του κοινου βεβαια- θα βρω κι'αλλα..
Οσο για τα προτερηματα μου, εχω Αγαπη ,Συμπονοια,Κατανοηση, Αλτρουισμο....
κι ολ'αυτα σε πολυ λογικες τιμες... :-))
(Μοντεχριστος απο τον Ισοβιτη του ΑΡΚΑ)
Κι εδω blogo-παιχνιδο?
Α-πα-πα-πα !!!
Παιδική χαρά το κάναμε χαχαα
Κι εγώ τα ίδια...άλλο θέμα βέβαια
αλλά...εχεις δίκιο.
Εχουν την πλάκα τους οχι όλα...άλλα κάποια απο αυτά.
Πρώτη φορά έρχομαι στο "σπίτι" σου φίλε μου και χωρίς κολακείες ειναι πολύ καλό
θα τα ξαναπούμε σίγουρα
τσίου!!!
Καλησπέρα Γιάννη.
Διαβάζοντας τον τελευταίο πειρασμό, έγινε κάτι μαγικό.
πριν λίγο καιρό, είχα διαβάσει στην Οδύσσεια του Ομήρου την πιο επιτυχημένη παρομοίωση για τον άνθρωπο. Μπορείς να τη βρεις στο ιστολόγιό μου, στη θέση 'ΟΜΗΡΟΣ'. Τις προάλλες, και ενώ έχω διαβάσει τουλάχιστον 5 φορές τον Τελευταίο Πειρασμό, βρήκα και την τέλεια παρομοίωση για τη γυναίκα. Δεν είναι ακριβώς παρομοίωση, αλλά μεταφορά. Όμως είναι του επιπέδου ενός Ομήρου. Ας με συγχωρήσουν οι πολέμιοι του Καζαντζάκη, το ύψος δεν κρύβεται... Μόλις με ειδοποιήσεις ότι διάβασες την παρομοίωση του Ομήρου, θα σου γράψω και τη μεταφορά για τη γυναίκα. Αν διαβάσεις κι εσύ κάτι καλό, πες μου.
Καλό βράδυ από την Κρήτη!!
Ενα κοτσυφι ειναι παντα ευπροσδεκτο... Ασε που ειμαι ταγμενος κατα του κυνηγιου!
Οντως το παρακανουμε με τα bloggo-παιγνιδα, αλλα... "τα παιδια παιζει".
Σ'ευχαριστω για τα καλα λογια, θα 'μασται σε επαφη, μα στο "δασος" μα στη "φεγγαραδα"... :-)
Γεια και χαρα σου Στελλα... Πραγματι πολυ δυνατη παρομοιωση. Αυτη ειναι η μαγεια ολων αυτων των εργων. Καθε φορα που τα διαβαζεις ανακαλυπτεις και μιαν αλλην αληθεια...
Θα μου επιτρεψεις να σχολιασω το εξης. Διαβαζωντας το στιχο της Οδυσσειας,το εξελαβα κατι τοις διαφορετικα. "Δαυλος" ειναι ο ανθρωπος, και η ψυχη του "η φωτια". Φωτια που αλλοτε σιγοκαιει, και αλλοτε αναζωπυρωνεται...
Ανυπομονω να δω την μεταφορα για την γυναικα...
Λατρευω αυτην ακριβως την ανταλλαγη αποψεων, οπου η παρατηρηση σου οδηγει τη σκεψη μου ενα βημα παραπερα... αυτο το πιγκ πογκ της αναζητησης και του στοχασμου.
Την καλησπερα μου...
Γιάννη καλησπέρα.
Η δική σου ερμηνεία για την παρομοίωση του Ομήρου ήταν πιο επιτυχημένη και πολύ με ευχαρίστησε.
Ιδού λοιπόν, στην επόμενη φάση του πινγκ-πονγκ (εγώ το πίνγκ, εσύ το πόνγκ,:-) και πάει λέγοντας), η όμορφη κουβέντα για τη γυναίκα. Ως εισαγωγή να πω ότι είναι ο Ιησούς που θυμήθηκε ότι όταν ήταν είκοσι χρόνων, κρατούσε ένα τριαντάφυλλο και επρόκειτο να το δώσει στη Μαγδαληνή ως σημάδι της προτίμησής του, ώστε να παντρευτούν. Αυτό βέβαια δεν έγινε τελικά. Και τώρα, του ΄ηρθε στο νου η Μαγδαληνή, ως πόρνη. Συνεχίζει το κείμενο:
"Ανατρίχιασε. Πρόβαλλε έξαφνα Εκείνη πάλι μπροστά του, κρυφοφιλημένη, χιλιοφιλημένη, κι είχε κρυμμένο στο στήθος της, δεξά τον ήλιο, ζερβά το φεγγάρι, κι ανεβοκατέβαιναν, πίσω από το διάφανο ρούχο, η μέρα κι η νύχτα..."
Νομίζω πως είναι λίγες οι φορές που μπορεί κανείς να διαβάσει τόσο ψύχραιμα τοποθετημένα τα χαρακτηριστικά της γυναίκας. Η μέρα κι η νύχτα. Το φως, το γέλιο της, η ζωή που χαρίζει, η ομορφιά που την περιβάλλει, και μαζί η νύχτα, το σκοτάδι του μυαλού της, αυτό το πονηρό μυαλο, το ανεξιχνίαστο για τους περισσότερους, το απαράδεκτο για άλλους, το παράλογο. Οι κρυφές της πλευρές που οι περισσότεροι άνδρες βρίσκουν ως αφορμή για να μην εμπιστεύονται γυναίκα. Το μυστήριο. Το απροσδόκητο κακό.
Λίγες φορές έχω διαβάσει τόσο καίρια λόγια που να ισορροπούν χωρίς εμπάθεια, το άσπρο και το μαύρο της ψυχής της γυναίκας. Γιατί παραδέχομαι πως έχει μαύρο. Το γιατί έχει μαύρο όμως είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο, και αυτό χωρίς εμπάθεια. Είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή, και ίσως ο καθένας να πρέπει να την κάνει μόνος με τον εαυτό του. Μόνο μια μικρούλα σκέψη θα ήθελα να βάλω σαν μέσα σε μια παρένθεση, έτσι, για να πω τι κατάλαβα εγώ όλα αυτα τα χρόνια που έζησα ως γυναίκα: ό,τι πάρεις, θα δώσεις. Κι οι γυναίκες θέλουν πολύ από αυτό που θελουν να τους δώσεις. Αν είναι λίγο, αρχίζει το μαύρο. Κατάρα για όλους αυτό -γυναίκες κι άντρες- αλλά έτσι είναι. Υπάρχουν όμως κι οι ακίνδυνες περιπτώσεις που δεν θέλουν τίποτα. Αυτές είναι πιο σπάνιες, και πιο εγγυημένες για μια ήσυχη ζωή. Να τις προτιμάτε.
Αυτά από μένα. Έχει κι άλλα ο Τελευταίος πειρασμός, και θα τα δεις στο Νότιο Άνεμο. Πάντα με προκαλούσε ο Καζαντζάκης να κρατάω ημερολόγιο με τις επιτυχημένες κουβέντες του. Από 14 χρονών έχω γεμίσει αρκετά τετράδια με τις φιλοσοφίες του. Να τώρα, που θα το ξανακάνω!
Δημοσίευση σχολίου